donderdag 3 mei 2012

Wit

Tijdens mijn speurtocht naar literatuur over stilte stuitte ik op een proefschrift met de veelzeggende titel Leegte die ademtHet typografisch wit in de moderne poëzie (van Dijk, 2005). Van Dijk citeert de 19de eeuwse dichter Stéphane Mallarmé die het wit in zijn gedichten een betekenisvolle stilte noemde, die net zo mooi was om te maken als het gedicht zelf. Hij gebruikte het wit in zijn poëzie naar eigen zeggen om de stilte te laten horen.

Dat deed me denken aan het gebruik van wit (of liever gezegd het gebrek daaraan) in PowerPoint-slides van docenten. Ik zie veel slides die zijn overladen met tekst, formules of tabellen: volzinnen leiden de aandacht af van de toelichting van de docent, afleidingen bevatten termen en indexen waarvan niet duidelijk is waar ze voor staan en getallen in tabellen verhullen de kern van de boodschap.

Docenten beseffen best dat slides niet te vol moeten staan. Maar de krachten om daar toch aan toe te geven zijn vaak groter: als wetenschappers willen ze volledig zijn en maken ze de fout om aan hun slides eisen voor een publicatie op te leggen: hun (micro)wereld moet volledig en tot in detail worden beschreven. Maar het publiek moet kiezen: luisteren naar de docent en geen teksten/formules/getallen begrijpen, of teksten/formules/getallen lezen en niet horen wat de docent zegt. Allebei kan niet.

Daar komt nog bij dat docenten graag door studenten gewaardeerd worden: met het maken van slides die voor zich spreken en geen mondelinge toelichting nodig hebben, worden studenten op hun wenken bediend. Dan hoeven ze tenminste niet meer dat hele boek door te nemen. Twee versies van de slides maken (een voor het college en een als naslag) schiet er bij docenten vaak bij in.

Docenten zouden hun slides minder vol moeten maken door steekwoorden te gebruiken, overbodige details weg te laten, tabellen te vervangen door figuren en zich te beperken tot hoofdlijnen.

Met meer wit in de slides komt de boodschap dus pas echt over.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten