Tijdens een workshop Teambuilding werd een collega deelnemer nogal plotsklaps door de trainer geconfronteerd met de vraag om een persoonlijke casus in te brengen. En of ze die ook meteen even wilde naspelen in een rollenspel met de aanwezige trainingsactrice... In zo'n situatie zeg je niet snel 'nee' dus m'n collega deed goed mee. Maar ongemakkelijk was 't wel. En dat voelden de andere deelnemers ook.
Voor de trainer werd dat duidelijk toen hij ons na het eerste rollenspel vroeg wie er nog meer een casus wilde inbrengen. Het bleef pijnlijk stil... En het werd alleen maar pijnlijker toen er ook na de tweede en derde keer vragen geen reactie kwam. En wat het hele proces nog 's versterkte: in z'n volhardendheid om ons toch maar te betrekken, bleef ie zijn argumenten herhalen waarom het toch wel erg nuttig was om aan het rollenspel mee te doen.
Wat was hier aan de hand? Doordat de eerste deelnemer zo voor het blok was gezet, was de sfeer voor de andere deelnemers niet veilig genoeg om spontaan mee te doen. En door vervolgens vragen en argumenten te blijven herhalen, kregen we niet eens de tijd om te overwegen om ons aan te melden.
Hoe had de trainer deze situatie kunnen voorkomen? Door ons eerder de gelegenheid te geven individueel en in alle stilte na te laten denken over mogelijk in te brengen situaties. En ons vervolgens de open vraag te stellen: Wie wil zijn/haar casus aan ons voorleggen en daarna naspelen? En tenslotte deze vraag te laten volgen door een stilte die lang genoeg is om deelnemers een weloverwogen beslissing te laten nemen om zichzelf naar voren te schuiven. Met deze aanpak is de kans op een ongemakkelijke situatie een stuk kleiner.
In dit soort situaties denken onervaren trainers vaak dat de groep niet mee wil werken. Maar meestal is het dus de trainer zelf die zijn eigen ruiten ingooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten